माझी कविता क्र.५)आठवणी .

तो college चा पहिलाच दिवस,
college चा तो पहिलाच तास.

तो college चा नेहमीचाच कट्टा,
bike वरुन मारलेला तो पहिलाच पट्टा.

तो बुडवलेला पहिलाच तास,
cantin मधे केलेला तो time pass.

ती मित्रांना मारलेली पहिलीच थाप,
निख्खळ मैत्रीचा तो पहिलाच अलाप.

तो college bunk करून बघितलेला पहिलाच चित्रपट,
प्रेमासाठी केलेली ती पहिलीच खटपट.

ती exam आधी जागवलेली पहिलीच रात्र,
गमतीत संपलेले ते पहिलेच सत्र.

ते प्रेयसीस लिहिलेले पहिलेच पत्र ,
आयुष्यात भेटलेला तो पहिलाच मित्र.(खरा)

-:प्रनील गोसावी.

माझी कविता क्र.४)जीवन

जगता जगता हसत राहावे ,
अपुले दुख:आपणच सोसवे.

हे जग जरी असेल कठोर,
दुखांचा अफाट डोंगर,
दृष्टांचा अथांग सागर,
अन्यायाचा अक्षय भोवर,
अनितिचा अक्षम्य काहोर,
तरीही तयाला नमन करावे.
जगाता जगाता ...

माणुस जरी असेल दृष्ट,
नाती जरी असेल रुष्ट,
धन जरी असेल श्रेष्ट,
प्रेम जरी झाले नष्ट,
तरीही तयांना प्रेम अर्पावे.
जगता जगाता...

विचार जरी असतील भिन्न,
मने जरी असतील छिन्न,
भूक जरी असेल नगन्य,
द्वेष जरी असेल अनन्य.
तरीही विचार जूळवत रहावे.
जगाता जगाता...

-:प्रनील गोसावी.

माझी कविता क्र.३)मन.

जीवनातील कटु सत्य पचवावच लागत,
मनातील भावनांना कुंपण घालावच लागत.

मन हे निर्भय असत,क्षितिजापलीकडे उडू पाहत.
त्याला एकदातरी अवकाशात झेपायच असत.
झेपतांना सर्व विश्व व्यापायच असत.
कधीतरी आपण हुन जगायच असत.
पण..त्याच्या ह्या इच्छा केवळ इच्छाच राहतात.
कारण..त्याच्या पायात बंधनांच्या बेड्या असतात.

मन हे निरागस असत,मृगजळामागे धावू पाहत.
कधी अड़त तर कधी पड़त असत.
स्वताच स्वताला सावरतही असत.
आपल नशीब आजमावत असत.
पण..शेवटी त्याला निराशच व्हाव लागत.
कारण..ते दिखाव्यानां भुललेल असत.

-:प्रनील गोसावी.

माझी कविता क्र.२)सांग कसे फेडू उपकार तुझे आई?

सांग कसे फेडू उपकार तुझे आई ?
आहे मी सदैव तुझाच ऋणी आई.||ध्रु ||

तूच घेतले दोष सर्व माझे पदरी.
अनंताहून मोठे मन तुझे ;जडले या लेकरावरी.
सोसुनी त्रास नवमासांचा;वाढवले तुज उदारी.
नाळीशी हे नाते तुझे-माझे;जपलेस जन्मभरी.||१||

करुनीया कष्ट केलेस उभे;मज पायांवर मजला.
पाउले इविलेसे अढखळताना माझे; दिला स्वास नवेला.
काटा रुतता पायात माझ्या;अश्रु ग तुझ्या डोळ्यात कशाला?
ठेस जर लागली मजला;मग द्रावकता तुझ्या हृदयात कशाला?||२||

खर्च केले मजसाठी तू;आयुष्य तुझे सम्पूर्ण.
उपाशी तू असुनही का ठेवलेस मुखाशी माझ्या;पकवान्न पर्न?
ईश्वराची ही देणगी मजला;लाभली तुजरुपाने सुवर्ण.
सुकनार नाही वृक्ष हा कधीही ;तुज मायेचा तो जीर्ण.||३||

-:प्रनील गोसावी.

माझी कविता क्र.१)पण...मात्र...नाही.

चेहरे खोटे असू शकतात पण डोळे मात्र नाही...
माणुस खोटा असू शकतो पण मन मात्र नाही...
मार्ग खोटा असू शकतो पण हेतु मात्र नाही...
भाव खोटा असू शकतो पण देव मात्र नाही...
आस्ता खोटी असू शकते पण मर्म मात्र नाही...
माय खोटी असू शकते पण ममता मात्र नाही...
नाती खोटी असू शकतात पण जिव्हाळा मात्र नाही...
वागणे खोटे असू शकते पण संस्कृति मात्र नाही...
राग खोटा असू शकतो पण अनुराग मात्र नाही...
जीभा खोटी असू शकते पण अंतकरण मात्र नाही...
मित्र खोटा असू शकतो पण मैत्री मात्र नाही...
प्रेमी खोटा असू शकतो पण प्रेम मात्र नाही...
समाज खोटा असू शकतो पण देश मात्र नाही...
सुख: खोटे असू शकतात पण दुख: मात्र नाही...

-:प्रनील गोसावी.